Stephen King – „Doktor Sen”

Kontynuacja jednej z najbardziej charakterystycznych powieści Kinga – „Lśnienia”. Czy trzyma ten sam poziom? Czy reprezentuje coś zupełnie innego? Na oba te pytania można odpowiedzieć zarówno i tak i nie... 

Opis:

„Pamiętacie małego chłopca obdarzonego niezwykłą mocą? Chłopca nękanego przez duchy? Chłopca uwięzionego w odludnym hotelu wraz z opętanym ojcem? Możecie już poznać jego dalsze losy!

Grupa staruszków nazywająca się Prawdziwym Węzłem przemierza autostrady Ameryki w poszukiwaniu pożywienia. Z pozoru są nieszkodliwi – emeryci odziani w poliester, nierozstający się ze swoimi samochodami turystycznymi. Jednak Dan Torrance już wie, a rezolutna dwunastolatka Abra Stone wkrótce się przekona, że Prawdziwy Węzeł to prawie nieśmiertelne istoty żywiące się substancją wytwarzaną przez poddane śmiertelnym torturom dzieci obdarzone tym samym darem, co Dan.

Nękany przez mieszkańców hotelu Panorama, w którym jako dziecko spędził jedną straszliwą zimę, Dan przez dziesięciolecia błąka się po Ameryce, usiłując zrzucić z siebie odziedziczone po ojcu brzemię beznadziei, alkoholizmu i przemocy. Ostatecznie odnajduje swoje miejsce w małym miasteczku w New Hampshire, we wspierającej go grupie Anonimowych Alkoholików i w domu opieki, gdzie zachowana z lat dzieciństwa resztka mocy pozwala mu nieść ulgę umierającym w ostatnich chwilach ich życia. Staje się znany jako „Doktor Sen”.

Kiedy Dan poznaje efemeryczną Abrę Stone, jej nadzwyczajny dar budzi drzemiące w nim demony i każe mu stanąć do boju o jej duszę i przetrwanie. To epicka batalia między dobrem i złem, krwawa, pełna rozmachu opowieść, która zachwyci miliony miłośników „Lśnienia” i zadowoli każdego, kto dopiero teraz wkracza w świat tej już klasycznej pozycji w dorobku Kinga.„

http://www.proszynski.pl/Doktor_Sen-p-31957-.html

Moja ocena: 8/10

Kontynuacje mają to do siebie, że do ich oceny nastawiamy się głównie na podstawie oryginału. Jak wiadomo, zwykle to właśnie pierwowzór jest tym lepszym, bo wprowadzał nas do całkowicie nowego świata czy oferował nowe spojrzenie na coś. Kontynuacje rzadko kiedy mogą wyjść spod tego porównania na plus, bo często powielają i powtarzają, pokazują dalsze losy, ale bez tej iskierki, która była na początku.

W moim odczuciu tak trochę jest i z „Doktorem Sen”. Patrząc na książkę jako osobną powieść nie mam jej nic do zarzucenia. Czyta się ją dobrze, jest logiczna. W niektórych momentach nawet zaskakująca. Jednak porównując ją do tego co znamy z „Lśnienia” jest już trochę gorzej. Wydawca określa gatunki książki jako sensację, kryminał i horror. Co do tych dwóch pierwszych nie mam powodu się nie zgodzić. W mojej ocenie nie jest to jednak znany nam z poprzednich książek Kinga poziom horroru. „Doktor Sen” bliższy jest tu bardziej poziomowi „Joyland” niż „Lśnieniu”. Oryginał bowiem był horrorem w każdym calu, a opowieść nie tylko zaskakiwała, ale sprawiała że kazdy niemal opis działał na wyobraźnię i przerażał. Dla mnie tego było tutaj za mało lub nie było czasem w ogóle. Niektóre opisy rzeczywiście są bardziej dosadne... ale nie mają tego „czegoś”. Nie wpływają na emocje tak jak dawniej. Dlatego w tym wymiarze można odczuwac niedosyt.

Dla każdego fana Kinga będzie to pozycja obowiązkowa, ale czytelnicy przyzwyczajeni do dawnych emocji zawartych w każdej stronie, mogą się trochę rozczarować. 

***

Książka podzielona jest na cztery części. Zamykają je klamrą prolog i epilog, które operują tym samym cytatem jako mottem. Pojawia się tu motyw wędrówki, która jest fajna do czasu, ale w ostateczności w życiu licza się pewne elementy stałości, przez co powinna kiedyś się ona zakończyć. Doskonale oddaje to cytat:

„Przychodzi taki dzień, gdy do człowieka dociera, że dalsza tułaczka nie ma sensu. Że dokądkolwiek idziesz, zabierasz ze sobą siebie.”

Uzależnienia – jak alkohol czy narkotyki, autor piętnuje i jednocześnie pokazuje, że jeśli naprawdę się chce i przy odrobinie pomocy z zewnątrz, można sobie z tym poradzić. Że jest odrobina nadziei.

Częstym tematem jest również śmierć, sama w sobie także przedstawiająca motyw wędrówki, ale również jako wyróżnik zachowań otoczenia. Od skrajnie pozytywnych po te negatywne.

„Kiedy już trochę popracował w hospicjum, Dan przekonał się, że podziały klasowe występują nawet wśród umierających.”

Mamy tutaj również trochę strachu, zemsty oraz walkę o „parę” ale nie jest to tak przerażające jak chciałoby się by było. Książkę jednak czyta się bardzo dobrze i na pewno zapewni ona wiele rozrywki czytającemu. Może nie zaserwuje takiego strachu jak "Lśnienie", ale czy łatwo byłoby pobić takiego poprzednika? :)