Gary A. Braunbeck - "Piękno odebrane ci w tym życiu istnieje wiecznie"

 „Wszystko wydaje się takie proste: unosisz wieko, wciskasz przycisk i dostajesz ćwierć miliona dolarów.”

Do czego może doprowadzić nas ostateczność? Jak pokazuje Matheson, a za nim Braunbeck... do wszystkiego.

Opis:

„Guzik, guzik” („Button, Button”) Richarda Mathesona z 1970 roku traktuje o klasycznym ludzkim dylemacie - czy za dużą sumę pieniędzy zdecydowałbyś się nacisnąć przycisk i tym samym uśmiercić kompletnie obcą osobę? Gary A. Braunbeck w kontynuacji tej opowieści mówi, czego możemy się nauczyć, jeśli podobne pytanie zostanie nam zadane. Pan Braunbeck jest autorem kilku popularnych powieści („In Silent Graves”, „Keepers”, „Miasto trumien”), a za swoje opowiadania zdobył wiele prestiżowych nagród.

Moja ocena: Dobra (***)

Po nieobecności wracam z opowiadaniem z Antologii, którego recenzja niemal się ukisiła ;)

Tekst jest formą wspomnień, zebranych pod postacią listu. Jak bardzo ten list jest szczególny, możemy ocenić dopiero na samym końcu, lecz już w trakcie otrzymujemy drobne przesłanki, z czym właściwie mamy do czynienia. Przez cały czas dowiadujemy się czegoś o bohaterach, przy jednoczesnym zachowaniu przez nich anonimowości. Dzięki takiemu rozwiązaniu bardzo łatwo jest nam „wejść w ich buty”. Poczuć i rozważyć dylemat, który został przed nimi postawiony, ale tak prawdę powiedziawszy, o nich samych za wiele się nie dowiadujemy. Tylko potrzebne fabularnie konkrety. Bezbarwność i puryzm - takie było moje pierwsze wrażenie.

„Gdy tylko uchyliłam wieko i zobaczyłam przycisk, uświadomiłam sobie, że wcale nie znam samej siebie.”

W ostatecznym rozrachunku nie o same postacie tu chodzi (są one tylko dość nijakim tłem dla problemu), a o doprowadzenie do rozważań nad pytaniem: A czy Ty znasz samą/samego siebie? Jeśli odpowiadasz TAK - to czy naprawdę, czy tylko byś chciała/chciał, by tak było?

No to jak? Znasz siebie? ;)