Piotr Głuchowski - "Umarli tańczą"

Gdy człowiek jest młody, ma mnóstwo powodów, by żyć. Na starość musi wystarczyć kilka.

Opis:

Robert Pruski, #1

12 listopada 1984, USA. Ukazuje się pierwszy wielki krążek Madonny „Like a Virgin”.

3 grudnia 1984, INDIE. Z fabryki pestycydów w Bhopalu uwalnia się trujący gaz, giną trzy tysiące osób.

7 grudnia 1984, POLSKA. W Toruniu zaczyna się proces morderców ks. Jerzego Popiełuszki. W lasach wokół miasta zabijane są kolejne ofiary. Nieuchwytny sprawca kastruje mężczyzn, odcina piersi kobietom i odprawia makabryczny rytuał.

PRAWIE TRZYDZIEŚCI LAT PÓŹNIEJ dziennikarz tygodnika „Głos Torunia” Robert Pruski odbiera list od córki dwojga zamordowanych, która szuka grobu rodziców. Wszystkie dokumenty dotyczące ich życia i śmierci zostały zniszczone, skradzione lub przypadkowo spłonęły. Żadna gazeta ani telewizja nie chce podjąć tego tematu. Pruski także nie odpisuje. Autorka odkręca gaz.

http://lubimyczytac.pl/ksiazka/139906/umarli-tancza

 

Moja ocena: Bardzo dobra (****)

„Umarli tańczą”? Czy tytuł ma być swoistym nawiązaniem do średniowiecznego danse macabre? Poniekąd tak to właśnie odbieram. W tańcu kościotrup prowadził ludzi różnych stanów, co miało wyrażać równość każdego człowieka wobec śmierci. W książce Głuchowskiego stan i pochodzenie również grają drugorzędną rolę. Punktem wspólnym jest na pewno jedno – śmierć.

Tylko dlaczego aż pięć stron? Czemu ludzie nie potrafią pisać, o co chodzi, w trzech zdaniach? Przecież każda historia albo da się opowiedzieć trzema zdaniami, albo nie ma historii.

Książka ma więcej niż pięć stron, ale zawarta w niej historia warta jest uwagi. Dałam plus ze względów geograficzno-terytorialnych, akcja osadzona jest w Toruniu, mieście w mojej okolicy, co dla mnie dodaje smaczku. Przy opisach mogłam sobie nie tylko dane miejsce wyobrazić, ale po prostu przypomnieć lub skojarzyć. Głuchowski sprawia, że zapominamy o piernikach, ojcu dyrektorze i pewnym radiu, które niektóre starsze panie namiętnie słuchają. Zostajemy przeniesieni do Torunia pełnego tajemnic, miasta zbrodni rządzonego przez tajne służby, którego oblicze mogą oddać jedynie dawne fotografie – najlepiej czarno-białe lub w kolorze sepii.

Ma metr dziewięćdziesiąt, waży prawie sto kilo, odsłużył dwa lata w wojsku, za młodu trenował kilka sportów, a potem bił się w niejednej knajpie, bo jego długie włosy i ostentacyjna pewność siebie prowokowały różnych kozaków, którzy chcieli się sprawdzić w bójce. Stłukł ich co najmniej tuzin, lecz z czasem nauczył się prostej reguły: bójka to zawsze niesmak na drugi dzień. Jeśli możesz uniknąć starcia – unikaj.

Główny bohater, Robert Pruski, mimo swej dewizy o unikaniu wszelkich starć, staje nagle w centrum wydarzeń, ponieważ pojawia się przed nim nowy materiał, ba historia życia. Dziennikarz zaczyna odkopywać mnóstwo brudów z przeszłości, czym nie wzbudza zachwytu pewnych ludzi. Akcja z każdą stroną nabiera tempa. Historia oraz połączenie fanatyzmu i religijności sekty tzw. skopców sprawiają, że jest krwawo, bo...

Krew zmywa się krwią, nie wodą.

Polecam!