Shoko Tendo - "Księżyc Yakuzy"

„Po raz pierwszy spotkałam kogoś dorosłego, kto nie osądzał mnie po wyglądzie i po prostu chciał ze mną porozmawiać.

Bardzo mocna i pełna emocji historia kobiety, będąca swoistym pamiętnikiem i rozliczeniem z własną przeszłością. Język jest bardzo dosadny, a pasmo przedstawionych historii wydaje się niemal niemożliwe do przytrafienia się jednemu człowiekowi.

Opis:

 

Kolorowy tatuaż zdobi całe ciało Shoko Tendo. Przedstawia „Piekielną Damę“, piękną i niebezpieczną kurtyzanę, będącą symbolem kobiecej siły. Zaskoczenie jest tym większe, gdy ta młoda Japonka, obnażając ramiona, kieruje ku nam niewinne spojrzenie. Nie dajmy się zwieść, ten tatuaż to symbol yakuzy, a Shoko Tendo jest córką jednego z bossów japońskiej mafii. Nic więc dziwnego, że mroczny świat przemocy, narkotyków oraz seksu upominał się o nią i pochłonął na długie lata. Była utrzymanką, hostessą, pracownicą salonu gier pachinko. Odurzana narkotykami, bita i poniżana, przeżyła dzięki wyjątkowej sile ducha.

W swojej autobiograficznej książce Księżyc yakuzy z dokładnością dokumentalisty opisuje szokujące, a zarazem głęboko poruszające wspomnienia, nie pomijając żadnych pikantnych szczegółów ze swego trzydziestopięcioletniego życia. 

http://lynskikamien.pl/?p=256

 

Moja ocena: Ujdzie w tłumie (**) 

 

# +18 (Konteksty seksualne, Przemoc)

# Moje pierwsze spotkanie z autorką

+ Bardzo zajmująca

+Wywołuje przemyślenia i budzi emocje

– Mocna i przyciężkawa

– W swojej dosadności aż niewyobrażalna

*** 

Autorka wykazała się wielką odwagą opisując swoją przeszłość. Nie jest to bowiem przeszłość łatwa i przyjemna, ale związana w dużej mierze ze światkiem przestępczym. Nie dziwi więc przemoc, używki, seks, które w takich środowiskach są na porządku dziennym. Opisane losy są co tu dużo mówić – ciężkie. Otoczenie ojca będącego Yakuzą, czyli członka jednej z tradycyjnych japońskich grup przestępczych. Działają według określonego kodeksu honorowego, który z biegiem lat ulega jednak zmianom. Kodeks ten nie może do końca chronić członków rodziny przed otrzymywaniem „rykoszetu” od postępowania jednego członka rodziny. Bycie Yakuzą determinuje całe życie danej rodziny – jeśli nastają czasy pomyślności, życie jest łatwe; jeśli jednak interesy chylą się ku upadkowi, a pożyczki są już niemożliwe do spłacenia, wszyscy na tym cierpią.

Podobnie jest w tym przypadku. Historia opisana w „Księżycu” to zarówno opis upadku jednej z liczących się rodzin jako całości – jej dobrego imienia, powodującego oficjalne wystąpienie z szeregów Yakuzy, będące próbą zachowania twarzy. Jeśli przywódca nie jest w stanie poradzić sobie ze swoimi interesami, jedyną droga do zachowania honoru jest odejście; oraz jako równia pochyła dla każdego członka tej rodziny.

Tradycja i rodzina są czymś, co bardzo mocno wybija się na pierwszy plan fabuły. W najtrudniejszych chwilach to właśnie te wartości są oznaką stabilności. Postępowanie głównej bohaterki jest zarazem odbiciem jej własnych chwilowych pragnień i postępowania dla dobra rodziny. Czasami wychodzi z tego niemal paradoks, co mogę pokazać choćby na przykładzie jej epizodów z narkotykami (jej własna rozrywka), które zarówno łączą się z próbą ratowania rodziny – przed wierzycielami (jeden z nich postanawia zostać jej „przyjacielem” i uzależnia ją tym od siebie) itp.

Książka to opis dorastania głównej bohaterki od porządnej dziewczynki, przez okres yanki (subkultura w latach 80 i 90-tych XX w. dotycząca młodych ludzi, odznaczających się specyficznym wyglądem i charakteryzujących się dążeniem do zabawy i przemocy) i złego towarzystwa, po narkotyki i związki z nieodpowiednimi mężczyznami. Na to nakładały się problemy rodzinne. Jest to pasmo nieszczęść mniejszych i większych. Ważnym elementem życia bohaterki/autorki jest zrobienie sobie tatuażu, charakterystycznego bardziej dla członków Yakuzy. W przypadku kobiety miał być to jednak powód do hańby. Dla Shoko jest jednak pewnego rodzaju symbolem wolności i dążeniem do nowego życia. Autorka na okładce książki odkrywa go przed nami.

W trakcie czytania przyszło mi na myśl, że jest to książka o tym jak człowiek przez większość czasu (nie) uczy się na własnych błędach. Polecam ludziom zainteresowanym ogólnie Dalekim Wschodem, precyzyjniej Yakuzą lub interesujących się książkami o życiu opartymi na faktach. Ostrzegam jednak, że nie jest to rzecz łatwa i lekka. Powoduje bardzo wiele różnych przemyśleń o życiu. Przede wszystkim każe nam odpowiedzieć sobie na pytanie: co my byśmy zrobili będąc w takiej sytuacji. Ja po przeczytaniu czułam się wręcz przytłoczona różnego typu emocjami, dlatego ocena taka a nie inna.

***

Muzyka z książki:

Earth, Wind & Fire - "Boogie Wonderland"

Wild Cherry - "Play That Funky Music"

Saki Kubota - "Ihoujin"

http://www.tudou.com/programs/view/rPekC7D36i0

Quincy Jones - "Ai no Corrida"

Hikaru Utada - "Automatic"