Truman Capote - "Z zimną krwią"

"Znajomych mam wielu, przyjaciół nielicznych; tych, co mnie znają, jest jeszcze mniej. "

Opis:

Starcie dobra ze złem - odwieczny problem ludzkości. Pionierska próba nowego pisarstwa i dokument zbrodni popełnionej przez dwóch recydywistów.

„Z zimną krwią” to pionierska próba nowego pisarstwa, dokument zbrodni popełnionej przez dwóch recydywistów na czteroosobowej rodzinie farmera z Kansas. Wydarzenie to zostało szczegółowo opisane, podobnie jak śledztwo, pościg za mordercami, proces i zachowanie przestępców w sądzie i więzieniu aż po egzekucję. Capote po mistrzowsku przedstawia godny Ajschylosa motyw zbrodni i kary, zmuszając czytelnika do refleksji na temat źródeł zła.

„Z zimną krwią” to arcydzieło, obok którego nie można przejść obojętnie.

http://www.rebis.com.pl/rebis/public/books/books.html?co=print&id=K7307.008

 

Moja ocena: Bardzo dobra (****)

Opis książki właściwie oddaje wszystko to, z czym chciałabym się z Wami podzielić. Mogłabym się pod nim podpisać obiema rękami i na tym poprzestać. Ale nie ma tak dobrze. Swoje musicie przecierpieć. :) Tak więc... z opisem zapoznałam się dopiero po przeczytaniu książki, ponieważ niektóre tytuły są dla mnie zbyt sugestywne. Przed otworzeniem lektury dopowiadam sobie za dużo. Zakładam, co będzie się działo i to mi często psuje przyjemność z czytania. Bo ja uwielbiam w książkach ten dreszczyk emocji i podążanie tropem wskazówek. Według tego, co właśnie napisałam, książka Trumana Capote właściwie nie powinna mi się podobać.

"Jeśli idzie o odpowiedzialność, to nikt w gruncie rzeczy jej nie chce – ale wszyscy jesteśmy odpowiedzialni wobec społeczności, w której żyjemy, i jej praw."

„Z zimną krwią” zostało wydane w 1965 r., mimo to porusza tematy ponadczasowe, uniwersalne, budzi mnóstwo pytań i zmusza czytelnika do zajrzenia w głąb siebie. Abstrahując od doszukiwania się, ile w książce non-fiction, a ile fikcji literackiej (ciekawy artykuł na ten temat o >>>>>tutaj<<<<<), to bardzo dobra i wciągająca opowieść. Opiera się na historii, która wydarzyła się naprawdę, więc już samo to sprawia, że wyraźnie zyskuje w oczach. Wydaje mi się, że w pewien sposób z tego właśnie powodu podchodzimy do niej inaczej, poważniej, gdzieś z tyłu głowy siedzi nam, że to dotknęło prawdziwe osoby. Z każdą przeczytaną stroną jest tak jakbyśmy sami trochę poznali rodzinę Clutterów.

"To jest przykre dla mnie i przykre dla nich. Kiedy idzie o morderstwo, nie można szanować niczyjego bólu. Ani spokoju. Ani osobistych uczuć. Trzeba zadawać pytania. A niektóre z nich tną głęboko."

Jeśli chodzi o subiektywne odczucie, jak mi się czytało, to tutaj nie mogę nic książce zarzucić. Czytało mi się dobrze, choć czasem przy dłuższym czytaniu potrafiłam się pogubić przy zmianie narracji. Najczęściej w przeskokach między Perrym i Dickiem, ponieważ dotyczyły zwykle tego samego miejsca i wydarzenia. Była to drobna niedogodność, ale w ogólnym rozrachunku nie wpłynęła znacząco na moją ocenę tej powieści.

"– O rany Myrt. Daj spokój. Chyba już teraz nie myślisz, że któryś z nas, ktokolwiek stąd, miał coś z tym coś wspólnego?
Jednakże pani Clare tak właśnie myślała i chociaż zazwyczaj bywała osamotniona w swoich opiniach, tym razem nie była pozbawiona towarzystwa, bo większość mieszkańców Holcomb, którzy przeżyli siedem tygodni wśród niezdrowych plotek, powszechnej nieufności i podejrzeń, wydawali się rozczarowani, kiedy im powiedziano, że mordercą nie był nikt z ich grona. W istocie spory odłam nie chciał dać wiary, że dwaj nieznani ludzie, dwaj obcy ludzie, byli jedynymi winnymi."

Truman Capote nie tylko powziął wnikliwe studia na temat popełnionej zbrodni. Skupił się na aspekcie psychologicznym, dopełniając tym obraz całości. To zarówno poszukiwanie motywacji sprawców oraz próba oddania myślenia śledczych i mieszkańców miasteczka. W tym miejscu szczególnie mocno widać swoistą osobliwość tej konkretnej społeczności, która reaguje na niektóre rzeczy dość specyficznie. Ale o tym musicie przekonać się sami! :D

Polecam!